Lahat naman tayo may bahagi sa buhay natin na kelangan na talagang mag-pamilya. Kung kelan, depende ‘yun sa threshold ng kalibugan. Kung kaya pang idaan sa pagtitikol, bakit hindi. Wag ka lang mawili sa pagsasariling sikap dahil baka pag kelangan mo nang mag-asawa, mamya pakiramdam mo e nagiging ‘unfaithful’ ka na sa sarili mo kapag nakikipag-shoot-dat-bol ka sa iba. At pagkahaba-haba man ng prusisyon, heto at redi na kami ni BebeKo na makipag-exchange gifts ng singsing sa isa’t-isa. Pag naisuot na sa kin ‘yung wedding ring, malamang maraming holdaper na ang magkakainteres na lagariin ang daliri ko.
Redi na nga ang lahat. Church preparations. Hotel rooms. Reception. Wedding cake, etc etc. Heto na nga ‘yung moment na sinasabi kong kumakalabukab na kakabakaba ang pakiramdam. Nakatayo na ako sa harap ng altar ng cathedral habang hinihintay ang bride na si BebeKo. Di ko madescribe ‘yung pakiramdam. Basta halo-halong emotions: senti, may kaba, parang nauutot na parang kakabagin atbp. Nagrerebolusyon nga ‘yung tiyan ko, para ngang gustong makipag-chat sa akin pampalipas oras. “Ngowwrk… Ngerk… Iutot mo na ako please”. Siraulong tiyan, ayaw makipagcooperate, may sariling yatang mundo. Inaliw ko na lang muna ang sarili na magmuni-muni kesa ibulsa ang kamay at maglaro ng pototoy. Heto ang mga laman ng isip ko:
1. Dapat sinusunod ang mga nakakatanda. Alala ko noon, sabi ni Lola, “Apo wag kang titikim ng mani, nakakaadik yan”. Kala ko bluff, may malalim palang kahulugan ‘yun. Kaya ng makatikim ako ng pekpek, dun ko lang naintindihan ang wisdom ni Lola. Aba’y totoo nga, nakakaadik nga.
2. Walang tabo sa hotel. Pag tumae, pedeng gamitin ang tumbler ng Tokyo Tokyo bilang tabo. Ingatan ang tabo. Kung hindi, mawawala ito at makikitang gamit-gamit ng room boy na humihigop ng malamig na orange juice.
3. Huwag mangulangot sa simbahan dahil kelangang makipag-sheyk hands sa pari pagkatapos ng misa. Lalong hindi dapat mangulangot dahil kelangang hawakan ang pisngi ng bride pag sinabi na ng pari ang ‘You may now kiss the bride’.
Mamya, tumunog na ‘yung pinto ng cathedral hudyat ng pagbubukas. Sa labas, putukan ang fireworks [di sa amin ‘yun, may celebration yata sa labas]. Espesyal dahil si pareng Ice, isang dabest na kaibigan ang nagbukas ng pinto. Tan-tan-tanan… Tan-tan-tanan… dahan-dahang nagmodel-modelan si BebeKo sa aisle ng simbahan. Muntik ko nang di makilala, kasi mukang racoon ‘yung mata sa meyk up. Kala ko tuloy sa ibang kasalan ako napadpad [Biro lang]. Pero seriousli, iba pala talaga ang pakiramdam ng kinakasal.
Nung gabing ‘yun, nadiskubre kong may tear duct pala ako. Kunyari naman napuwing ako kaya nagpunas ng panyo. Sobrang mahal ko ‘tong babaeng ‘to. Ay lab ebriting abawt her. ‘Yung pagyakap niya. Pagsimangot. Paghalik. Smile pa lang niya, ulam ko na. Hindi ko alam kung ano nakita nya sa ‘kin [besides pagkakaroon ng mahabang titi] para mahalin din nya ako. Everything is a puzzle. In this lifetime, somebody’s waiting to complete you.
* Photo1: Sinusundo ko na si BebeKo kina Daddy at Mama, Photo2: Promise ng ‘one love in a lifetime’ sa harap ni Papa Jesus, Photo3: Post-Reception picture [change costume] ilang minuto bago maglabing-labing
